അവകാശങ്ങൾ നഷ്ടമാകുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾ

കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കളിയിടങ്ങളും പഠിക്കാനുള്ള ഇടങ്ങളും കുഞ്ഞ് വൈറസിന്റെ പകർച്ചയ്ക്ക് മുന്നിൽ പകച്ചുനിന്നു.തങ്ങളുടേതായ ഇടങ്ങൾക്ക് മേൽ മഹാമാരി പെയ്തൊഴിയാത്ത പേമാരി പോലെ പടരുന്നത് അവർ അനുഭവിച്ചു. ആ ഇടങ്ങളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപോകാൻ നിർബന്ധിതരായ കുട്ടികൾ കടന്നുപോയത് എങ്ങോട്ട്? അഭയം തേടിയത് എവിടെ?

ഭൂമിയിലെ ഓരോ കുട്ടിക്കും ആരോഗ്യം, വിദ്യാഭ്യാസം, സംരക്ഷണം എന്നിവയ്ക്കുള്ള അവകാശമുണ്ട്, കൂടാതെ ജീവിതത്തിലെ അവരുടെ ടെ അവസരങ്ങൾ വിപുലീകരിക്കുന്നതിൽ ഓരോ സമൂഹത്തിനും പങ്കുണ്ട്.എന്നിട്ടും, ലോകമെമ്പാടും, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് കുട്ടികൾക്ക് മറ്റൊരു കാരണവുമില്ലാതെ ന്യായമായ അവസരം നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നു.സാമ്പത്തിക സുരക്ഷിതത്വം നഷ്ടപ്പെട്ട, രോഗഭീതിയിൽ അകപ്പെട്ട വീടുകളിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട അവസ്ഥയിലാണ് പല കുട്ടികളും.
ദാരിദ്ര്യം ആനുപാതികമായി കുട്ടികളെ ബാധിക്കുന്നു. ലോകമെമ്പാടും, ആറ് കുട്ടികളിൽ ഒരാൾ കടുത്ത ദാരിദ്ര്യത്തിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്, ഒരു ദിവസം 141 രൂപാ വരുമാനത്തിൽ താഴെയാണ് ജീവിക്കുന്നത്. ഈ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ശക്തമായ ഒരു തുടക്കം നൽകുന്നതിന് ആവശ്യമായ അടിസ്ഥാന ആരോഗ്യ പരിരക്ഷയും പോഷകാഹാരവും താങ്ങാൻ അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾ പാടുപെടുന്നു.ഈ ഇല്ലായ്മകൾ ശാശ്വതമായ ഒരു നാശത്തിന്റെ മുദ്ര അവരിൽ പതിപ്പിക്കുന്നു. 2019-ലെ യു. എൻ കണക്കനുസരിച്ച് അഞ്ച് വയസ്സിന് താഴെയുള്ള 149 ദശലക്ഷം കുട്ടികൾ വളർച്ച മുരടിച്ചവരാണ്.

ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും സ്‌കൂൾ പ്രവേശനത്തിൽ വലിയ പുരോഗതിയുണ്ടായിട്ടും, 175 ദശലക്ഷത്തിലധികം കുട്ടികൾ പ്രീ-പ്രൈമറി വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ ചേരുന്നില്ല.നിർണായകമായ അവസരങ്ങൾ നഷ്‌ടപ്പെടുകയും തുടക്കം മുതൽ ആഴത്തിലുള്ള അസമത്വങ്ങൾ അവർ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. 2017 ലെ യുനെസ്കോ റിപ്പോർട്ട് അനുസരിച്ച്, 10 ൽ 6 കുട്ടികളും വായനയിലും ഗണിതത്തിലും മിനിമം പ്രാവീണ്യം നേടാതെ പ്രൈമറി സ്കൂൾ വിടുന്നു.ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലെ സായുധ സംഘട്ടനത്തിന്റെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന നീണ്ട സ്വഭാവം കുട്ടികൾക്ക് നേരെയുള്ള വെല്ലുവിളിയെ സങ്കീർണ്ണമാക്കുന്നു. "യുദ്ധങ്ങൾക്കെതിരായ യുദ്ധങ്ങളും യഥാർത്ഥ സമാധാനവും പഠിപ്പിക്കാൻ കാംഷിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അത് കുട്ടികളിൽ നിന്ന് തുടങ്ങട്ടെയെന്ന്" മഹാത്മാഗാന്ധി പറഞ്ഞത് എത്ര വാസ്തവമാണ്.

കുട്ടികളും സായുധ സംഘട്ടനങ്ങളും

ഇരുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, സായുധ പോരാട്ടത്തിൽ കുട്ടികളെ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെ അപലപിക്കാനും അതിനെതിരെ അണിനിരത്താനും ലോകം ഒന്നിച്ചു. അതിനുശേഷം, യുഎൻ സെക്യൂരിറ്റി കൗൺസിൽ നിർബന്ധമാക്കിയ ആക്ഷൻ പ്ലാനുകളുടെയും സായുധ സേനകളുടെയും ഗ്രൂപ്പുകളുടെയും കുട്ടികളെ റിക്രൂട്ട് ചെയ്യലും ഉപയോഗവും അവസാനിപ്പിക്കാനും തടയാനും ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള മറ്റ് പ്രവർത്തനങ്ങളുടെയും ഫലമായി ആയിരക്കണക്കിന് കുട്ടികൾ മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. എന്നിരുന്നാലും, സായുധ പോരാട്ടം കൊണ്ട് താറുമാറായ കുട്ടികളുടെ ഭാവി സംരക്ഷണത്തിന് ഗുരുതരമായ വെല്ലുവിളികൾ ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു.
2019-ലെ കണക്കനുസരിച്ച് ലോകത്തിലെ 1.6 ബില്യൺ കുട്ടികൾ (69%) ഏതെങ്കിലും ഒരു സംഘർഷ ബാധിത രാജ്യത്താണ് താമസിക്കുന്നത്.ഏകദേശം 426 ദശലക്ഷം കുട്ടികൾ (ആറിൽ ഒന്ന് വീതം) സംഘർഷമേഖലയിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്. ദശലക്ഷക്കണക്കിന് കുട്ടികൾ, അവരിൽ പലരും കൂട്ടിന് ആരും ഇല്ലാത്തവരോ,കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്ന് വേർപിരിഞ്ഞവരോ ആണ്.അവരിൽ പലരും സായുധ സംഘട്ടനങ്ങളാൽ പലായനം ചെയ്യപ്പെടുന്നു.അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പുകളിലും പരിസരങ്ങളിലും മറ്റ് അഭയകേന്ദ്രങ്ങളിലും ഗുരുതരമായ അവകാശ ലംഘനങ്ങൾക്ക് ഈ കുട്ടികൾ വിധേയരാകുന്നു.സായുധ സംഘട്ടനത്താൽ കുടിയിറക്കപ്പെട്ട കുട്ടികളുടെ ദുരവസ്ഥ ലഘൂകരിക്കാൻ അടിയന്തര നടപടി ആവശ്യമാണ്. കുടിയിറക്കപ്പെട്ടവരുടെയും അഭയാർത്ഥികളുടെയും കുട്ടികളുടെ അവകാശങ്ങളെ മാനിക്കാനും അവർക്ക് ആവശ്യമായ സഹായ സേവനങ്ങൾ നൽകാനും യു.എൻ അംഗരാജ്യങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു.

കുട്ടികൾക്കെതിരായ അതിക്രമങ്ങൾ

അക്രമത്തിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കപ്പെടാനുള്ള കുട്ടികളുടെ അവകാശം കുട്ടികളുടെ അവകാശങ്ങൾക്കായുള്ള കൺവെൻഷനിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.എന്നിട്ടും ഒരു ബില്യൺ കുട്ടികൾ ഓരോ വർഷവും ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള വൈകാരികമോ ശാരീരികമോ ലൈംഗികമോ ആയ അക്രമങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്നു; ഓരോ ഏഴ് മിനിറ്റിലും ഒരു കുട്ടിയെങ്കിലും അക്രമത്തിൽ മരണമടയുന്നു.

കുട്ടികൾക്കെതിരായ അതിക്രമങ്ങൾക്ക് സംസ്കാരത്തിന്റെയോ ക്ലാസിന്റെയോ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയോ അതിരുകളില്ല. സ്ഥാപനങ്ങളിലും സ്കൂളുകളിലും വീട്ടിലും കുട്ടികൾക്കെതിരെയാണ് ഇത് നടക്കുന്നത്. സൈബർ ഭീഷണിയുടെ വളർച്ച പോലെ സമപ്രായക്കാരുടെ അക്രമവും ഒരു ആശങ്കയാണ്.അക്രമത്തിന് വിധേയരായ കുട്ടികൾ ഒറ്റപ്പെടലിലും ഏകാന്തതയിലും ഭയത്തിലും കഴിയുന്നു.സഹായത്തിനായി എവിടേക്ക് തിരിയണമെന്ന് അറിയാതെ പകച്ചു നിൽക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് കുറ്റവാളി വേണ്ടപ്പെട്ട ഒരാളാണെങ്കിൽ പറയുകയും വേണ്ട. കുട്ടികളുടെ ലിംഗഭേദം, വൈകല്യം, ദാരിദ്ര്യം, ദേശീയത അല്ലെങ്കിൽ മതപരമായ ഉത്ഭവം എന്നിവയെല്ലാം അക്രമത്തിന്റെ സാധ്യത വർദ്ധിപ്പിച്ചേക്കാം.കാരണം ഏറ്റവും പ്രായം കുറഞ്ഞവർക്ക് സംസാരിക്കാനും പിന്തുണ തേടാനും കഴിവില്ല എന്നത് തന്നെ.

യുഎൻ ഇടപെടലുകൾ

2006-ലെ , യുഎൻ പഠനം കുട്ടികൾക്കെതിരായ അതിക്രമങ്ങൾ എങ്ങനെ അവസാനിപ്പിക്കാം എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു കൂട്ടം ശുപാർശകൾ നൽകി. കൂടാതെ അവരുടെ ഫലപ്രദമായ തുടർനടപടികൾ ഉറപ്പാക്കാനും നടപ്പാക്കൽ നിരീക്ഷിക്കാനും യുഎൻ സെക്രട്ടറി ജനറൽ ഒരു പ്രത്യേക പ്രതിനിധിയെ നിയമിച്ചു.ഇക്കാര്യത്തിൽ കുറെ പുരോഗതി ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്.ശാരീരികവും മാനസികവും ലൈംഗികവുമായ അതിക്രമങ്ങൾ നിരോധിക്കുന്നതിനും ഇരകളെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതിനുമുള്ള നിയമനിർമ്മാണം പല രാജ്യങ്ങളിലും ഉണ്ട്.ക്യാമ്പെയ്‌നുകൾ അക്രമത്തിന്റെ നിഷേധാത്മക ആഘാതത്തെക്കുറിച്ച് അവബോധം വളർത്തുന്നു. ഭീഷണിപ്പെടുത്തൽ, ലൈംഗിക അതിക്രമങ്ങൾ, കുട്ടികൾക്കെതിരായ ഹാനികരമായ ആചാരങ്ങൾ എന്നിവ കൈകാര്യം ചെയ്യപ്പെടാനുള്ള നിയമനിർമ്മാണങ്ങളും ഉണ്ട്. കുട്ടികൾക്കെതിരായ അക്രമത്തിന്റെ തോതും സ്വഭാവവും സംബന്ധിച്ച കൂടുതൽ ഡാറ്റയും യു എൻ ശേഖരിക്കുന്നു.
ഇത്രയും സുപ്രധാന നീക്കങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും,ഇനിയും വളരെയധികം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. 2030 ലേക്കുള്ള അജണ്ടയിൽ ഒരു പ്രത്യേക ലക്ഷ്യം ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത് കുട്ടികൾക്കെതിരായ എല്ലാത്തരം അക്രമങ്ങളും അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള ലോകത്തിന്റെ പ്രതിബദ്ധത കാണിക്കുന്നു.ശ്രേഷ്ഠമായ ദർശനം ഓരോ കുട്ടിക്കും യാഥാർത്ഥ്യമാകുമെന്ന് ഉറപ്പാക്കാൻ രാജ്യങ്ങൾ അടിയന്തിരമായി പ്രവർത്തിക്കണം.

2015 സെപ്റ്റംബറിൽ പുതിയ സുസ്ഥിര വികസന ലക്ഷ്യങ്ങൾ അംഗീകരിച്ചതോടെ, 2030 ഓടെ ദാരിദ്ര്യം അവസാനിപ്പിക്കാൻ ലോക നേതാക്കൾ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരാണ്.എന്നാൽ ത്വരിതഗതിയിലുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ഇക്കാര്യത്തിൽ നടത്തിയില്ലെങ്കിൽ,ലോകത്ത്‌, 2019 നും 2030 നും ഇടയിൽ അഞ്ചാം ജന്മദിനം എത്തുന്നതിന് മുമ്പ് ഏകദേശം 52 ദശലക്ഷം കുട്ടികൾ മരിച്ചേക്കാം. സഹാറൻ ആഫ്രിക്കൻ മേഖലയിലെ കുട്ടികൾ അവരുടെ അഞ്ചാം ജന്മദിനത്തിന് മുമ്പ് മരിക്കാനുള്ള സാധ്യത ഉയർന്ന വരുമാനമുള്ള രാജ്യങ്ങളിലെ കുട്ടികളേക്കാൾ 16 മടങ്ങ് കൂടുതലായിരിക്കും. കടുത്ത ദാരിദ്ര്യത്തിൽ കഴിയുന്ന 10 കുട്ടികളിൽ ഒമ്പത് പേരും -സഹാറൻ ആഫ്രിക്കൻ മേഖലയിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്.60 ദശലക്ഷത്തിലധികം പ്രൈമറി സ്കൂൾ പ്രായമുള്ള കുട്ടികൾ സ്കൂളിന് പുറത്തായിരിക്കും. 2030-ഓടെ 150 ദശലക്ഷത്തിലധികം പെൺകുട്ടികൾ അവരുടെ 18-ാം ജന്മദിനത്തിന് മുമ്പ് നിർബന്ധിതരായി വിവാഹം കഴിക്കപ്പെടാനുള്ള സാധ്യതയും നിലനിൽക്കുന്നു.

കോവിഡ് -19 കുട്ടികളുടെ ഒരു തലമുറയുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെക്കുറിച്ച് വൻ ആശങ്കകൾ ഉയർത്തിയിട്ടുണ്ട്.എന്നാൽ ഈ പകർച്ചവ്യാധി കുട്ടികളുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തിന്റെ വലിയ മഞ്ഞുമലയുടെ ചെറിയ അഗ്രത്തെ മാത്രം പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.കുട്ടികളുടെ ആശങ്കകൾ അകറ്റാനും മുൻവിധികൾക്കപ്പുറം കാലഘട്ടത്തിന്റെ സങ്കീർണ്ണതകൾ ഉൾക്കൊണ്ട് കൊണ്ട് അവരുടെ വിശ്വാസം ആർജിക്കാനും സാധിക്കണം. അത് കഴിയാത്തപക്ഷം, നഷ്ടമാകുന്നത് കുട്ടികളെ മാത്രമല്ല, നാളത്തെ ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള പൗരന്മാരെയും കൂടിയായിരിക്കും. ഈ തിരിച്ചറിവ് വീടകങ്ങൾ മുതൽ ഭരണകൂടത്തിലെ മുകൾ തട്ടിൽവരെ അധികാരം കൈയാളുന്നവർക്ക് ഉണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്.

ഓരോ കുട്ടിക്കും നല്ല മാനസികാരോഗ്യം നൽകുന്നതിന് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനും ദുർബലരായ കുട്ടികളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനും ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്ന കുട്ടികളെ പരിപാലിക്കുന്നതിനുമുള്ള സമഗ്രമായ സമീപനത്തിന്റെ ഭാഗമായി പ്രതിബദ്ധത, ആശയവിനിമയം, പ്രവർത്തനം എന്നിവ ലോകരാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ആവശ്യമാണ്.